بزرگترین عیب آن بود که چیزى را زشت انگارى که خود به همانند آن گرفتارى . [نهج البلاغه]
نمی نویسم چون می دانم هیچگاه نوشته ام را نمی خوانی
حرف نمی زنم چون می دانم هیچ گاه حرفم را نمی فهمی
نگاهت نمی کنم چون تو اصلا نگاهم را نمی بینی
صدایت نمی زنم زیرا اشک های من برای تو بی فایده است
فقط می خندم چون تو در هر صورت می گویی من دیوانه ام ...
ورود به بخش مدیریت
با سرعتی بینظیر و باورنکردنی متن یادداشتها و پیامها را بکاوید!