بگذاريد كه لب باز كنم ، مانده صد درد ميان دهنم

تا لب پنجره‌ها گلدان است ، بايد از پنجره حرفي بزنم

يك نفر باز به در مي‌كوبد ، يكنفر خسته و بيتاب است

گفتم اين پنجره را باز كن ، پشت اين پنجره انگار منم

سبز و آهسته سلامي كردي و من ، آرام جوابي دادم

تا خداحافظت از راه رسيد ، وقت آن بود كه من جان بكنم

باز من گم شده‌ام بين شما ، شهر من از دلتان دورتر است

روزگاريست كه با خود گفتم ، بايد از شهر شما دل بكنم

فعلاً از فاصله گفتن سخت است ، مانده‌ام تا تو بيايي

تا كه از پروانه تو سر بزني ، بهتر آنست كه حرفي نزنم